AMORRUAREN POLITIKAK Hedoi Etxarte

"M-15a bezalako mobilizazio ziklo batek destituzio sinbolikoetarako balio du, baina ez da gai, bere horretan, sortu behar den askapena artikulatzeko. Ez du, askotan, inpugnatzen duena ez errepikatzeko errezeta gisa balio ere."              

              Stéphane Hessel-ek suminduak deitu zien. Eta azaldu ziren Afrika iparraldeko plazetan eta Europa hegoaldekoetan: Takhrir, Sol, Catalunya eta Syntagma izango ziren ezagunenak. Gero etorriko zen AEBetako Occupy, Londresen utziko zuen bere arrastoa. Bost urte joan dira eta orain Parisen eta Frantziako beste hirietako plazetara heldu da haserrea.

Berriki Georges Didi-Hubermanek —Quand les images prennent position liburuarengatik bakarrik egungo Europak duen pentsalari eta irudi aztertzaile zorrotzenetakoak— amorruari buruzko errekopilazio bat egin du. Jasotzen du bereziki tradizio anarkistan amorruak izan duen tokia. Bakuninentzat, adibidez, «pentsatzeko gaitasuna eta matxinatzeko beharra, gaitasuna», giza espeziearen bi gaitasun preziatuenak ziren. Are gehiago, «gizakia ez litzateke gizaki, ez luke duen garapena izango, ezta bere barne perfekzioa ez balitu, neurri handi batean behintzat, naturak bere seme-alaba guztien gainean jartzen dituen kateak apurtu». Alegia, «gizakia animaltasuna alboratu eta gizaki izaten hasi zen [...] desobedientzia eta zientza ekintza baten bidez, alegia, matxinadaren eta pentsamentuaren bidez».

Bakuninek 1848ko Parisko haserrearen erdian exaltazioa bizi zuen, «mozkorra» zegoen. Ez zuen ia lorik egiten, manifestazioetatik bileretara joaten zen, paseoetatik asanbladetara, iraultza mozkorraldi handi bat zen.

Halere, Didi-Hubermanek azaltzen duenez, «altxamenduek» edo «matxinadek» ez dute bere horretan eremu politiko bat sortzen. M-15a bezalako mobilizazio ziklo batek destituzio sinbolikoetarako balio du, baina ez da gai, bere horretan, sortu behar den askapena artikulatzeko. Ez du, askotan, inpugnatzen duena ez errepikatzeko errezeta gisa balio ere. Zeren haserrea da jabe asko izan ditzakeen baliabide bat —horretaz ongi dakite eskuin muturrek, kazetari askok, barne ministro gehienek—: kudeatzen zaila, baina kudeatzeari uzten bazaio eremu politikoko ertzean kokatzen zaituena.