antikapitalismoa-autogestioa-oroimena-komunismoa-herrigintza-duintasuna-formakuntza-asanblada-autodeterminazioa-parekidetasuna-borroka-elkartasuna-okupazioa-eztabaida-sozialismoa-lurralde batasuna-antinperialismoa-autonomia-iraultza-euskara-amnistía-internazionalismoa-langileria-kultura-erresistentziak.... KONTAKTUA: izartubuletina@gmail.com




2009/05/01

MAIATZAK 1 (OROIMEN PIXKA BAT)

1885ko maiatzak 1ean EEBBko Louisvillen (Kentucky) 6000 langile beltz eta zuriek lege arrazistak bortxatuz desfilatu zuten.

1987. urtean zehar Estatu Batuetan langileen mobilizazio, batzar eta tren garraiolarien grebak, balaz, kolpez eta espetxeekin erreprimitzen ziren. Errepresio taktika hauek eta langileriak jasatzen zituen lan baldintza gogorrek (soldata baxuak, 10, 12 eta 14 orduko lan ihardunaldiak, soldata baxuagoak ume eta emakumeentzat, lan egora kaskarrak…) errestentzia eta borroka mugimendu bat sortzera bultzatu zuten eta bide honi jarraituz 1880an sindikatuen erakunde eta trade unionsen federakundea sortu zen, Federation of Organized Trades and Labor Unions delakoa. 1884ean Greba Orokor baten bidez sortzi orduko lan ihardunaldia 1886. urtetik aurrera esartzeko erresoluzioa onartu zen. Anarkistek eta sozialistek osatzen zituzten federakunde eta antolakunde sindikalek, gora egin zuten nabarmen. 1885ean EEBBko langileen eskuetatik pasatzen zen orri batek honela zihoen:

Matxinada egun bat, ez atsedenerako! Egun bat non langileriaren ejertzitoa mobilizatu egiten da nazioetako herrien etorkizunaren nondik norakoak esartzen dituztenen aurka. Egun bat zanpaketa eta tiraniaren aurka, ezjakintasun eta edozein motatako gerraren aurka. Egun bat sortzi orduko lan jardunaldiaz gozatzeko, sortzi ordu deskantsatzeko, zortzi ordu guk nahi dugunerako.

Maiatzak 1ean grebak 12.000 langile gelditzen ditu EEBBan. Milaka langile hiri industrial handienetatik desfilatu zuten (Chicago, New Cork, Detroit…) Cincinnatin langile bataloi bat desfilearen buru zela 400 rifle Springfield eskuetan zituztelarik ibili zen. Louisvillen (Kentucky) 6000 langile beltz eta zuriek lege arrazistak bortxatuz desfilatu zuten. Chicagon grebaren baluartea, iha hiri guztia gelditu zen. 30.000 langilek greba egin zuten baina Mc Cormick material lantegia eta beste batzu skirolak kontratatu zituzten. Maiatzak 2an Mac Cormicken mitin bat egin zen 1.200 kaleratuengaitik eta poliziaren zapalketaren aurka. Mitinean, 6000-7000 mila langile batu zituena, hoietako ehundaka batzu lantegitik ateratzen ziren eskirolen aurka joan ziren haien jarrera salatzeko. Polizia heldu zen, bere ekimenak sei hildako eta hainbat zauritu utzi zituen. Amorrua eta haserrea mobilizatutako langileen bihotzak bereganatu zituen. Manifestu batek batzarrak eta bilerak zeharkatu zituen

“… langileak fusilatzen badituzte, gure jauntxoek denbora luzez gogoratuko duten bezala erantzungo dugu”

Maiatzak 3rako grebaren hazkundea “alarmagarria” zen. Mugimenduan 340.000 langile baino gehiago parte hartzen zuten EEBB guztitik, haietatik 190.000 greban. Chicagon 80.000ek greba zeuden. Langileriaren batzar lekuetan eztabaida sutsuak zeuden; kapitalismoak erasotu egin zuen eta milakak nola erantzutea eztabaidatzen zuten. Sektore garrantzitzu batzu matxinatu nahi ziren. Maiatzak 4erako Haymarket plazan ospatu beharreko herri batzarrera deitu zuten. Antolatzaileek leku ireki bat eta ihesbide askorekin aukeratu zuten indar polizialen bortizkeriaren beldur bait ziren. Tirabira gogor baten ondoren matxinada armatua alde batera utzi eta mitin baterako deialdia zabaldu zuten. Maiatzak 4ean Chicago guztia greban zen.

Goizean poliziak 3000 grebalarien zutabe bat erasotu zuen. Hiri guztitik autodefentsarako taldeak sortu ziren. Arratzalderako, Haymarket beste protesta gune bat zen 3.000 partehartzaileekin. Tren bagoi bateko atzeko partetik diskurtsoak bata bestearen atzetik botatzen joan ziren. Euria hasi zenean bertan bildutakoek alde egin zuten. Ehundaka gutxi batzu geratzen zirenean 180 polizi leporaino armatuak agertu ziren eta lekua uzteko agindu zuten. Mitin legala zela erantzun zieten. Kapitain burua bere gizonei aginduak emateko buelta eman zenean lehergailu batek eztanda egin zuen polizien artean. Poliziak Haymarket tiro gune indiskriminatua bihurtu zuen jendearen aurka salbak bata besteen atzetik jaurtikiz zenbait hildako eraginez eta ehundaka zaurituz. 7 agente poliziak berak jaurtitako balaz hil ziren. Gertatutakoa erabiliz aurretik prestatutako ofentsiba aurrera eraman zuen: kaleetan, prentsan eta tribunaletan. Maiatzak 5ean Milwaukeen Estatuko poliziak sarrazki bat burutu zuen mitin batean, bederatzi langile hil zituzten lege martziala apurtzeagaitik. Chicagon kartzelak grebalariz eta iraultzaileez bete zen. 8 langile anarkistez osatutako imprenta brigada bat atxilotu zuten.
Epaiketa guztiz manipulatua zegoen, sentsu guztietan, eta lintxamendu bat izan zen. Hilketarako konplizeak izatea egotzi zieten, ezin izan zuten probatu bonba jaurtiketaren atzetik zeudenik, gehienak ez ziren bertan egon. Epai mahaia negozio gizonez osatua zegoen eta bat hildako polizi baten senidea zen.

Azkenean 8 militante iraultzaile libertarioak hil egin zituzten eta mundutik zehar milaka mobilizazio egin ziren gertatutakoa salatzeko. Ordundik maiatzak 1a nazioarteko langileriaren eguna bihurtu zen.

Durante el año 1877 en Estados Unidos las huelgas de los ferroviarios, las reuniones y las grandes movilizaciones eran reprimidas a balazos, golpes y prisión. Estas mismas tácticas represivas y las pésimas condiciones de trabajo a las que se veía sometida la clase trabajadora (salarios bajos, jornadas de 10, 12 o 14 horas, salarios inferiores para niñ@s y mujeres, condiciones de trabajo insalubres…) forjaron un movimiento de resistencia y de lucha que llevo a que en 1880 quedara conformada la federación de organizaciones de sindicatos y trade unions (Federation of Organized Trades and Labor Unions). En 1884 se aprobó una resolución para establecer a partir del primero de mayo de 1886 mediante la Huelga General en todo EE.UU las ocho horas de trabajo. Las organizaciones sindicales y las federaciones unitarias que formaban anarquistas y socialistas aumentaron de forma considerable. En 1885 volaba de mano en mano entre los trabajadores de EE.UU. una octavilla que decía:

"Un día de rebelión, no de descanso!... Un día en que con tremenda fuerza la unidad del ejército de los trabajadores se moviliza contra los que hoy dominan el destino de los pueblos de toda nación. Un día de protesta contra la opresión y la tiranía, contra la ignorancia y la guerra de todo tipo. Un día en que comenzar a disfrutar ocho horas de trabajo, ocho horas de descanso, ocho horas para lo que nos dé la gana".

El 1 de mayo de 1886 la huelga paraliza cerca de 12.000 fábricas a través de los EEUU. Miles de obreros desfilaron por las grandes ciudades industriales (Detroit, Nueva Cork…) En Cincinnati un batallón obrero armado con 400 rifles Springfield encabezó el desfile. En Louisville (Kentucky) más de 6000 trabajadores, negros y blancos, marcharon violando las leyes racistas. En Chicago baluarte de la huelga, paró casi completamente la ciudad. 30.000 obreros hicieron huelga, aunque empresas como en la fábrica de materiales de Mc Cormick y alguna otra se dieron a la tarea de contratar esquiroles. El día 2 se realizó un mitin de los obreros despedidos de Mac Cormick para protestar por los 1.200 despidos y los brutales atropellos policiales. Durante el mitin, que reunió de 6000 a 7000 trabajadores, unos cuantos centenares fueron a recriminar su actitud a los esquiroles que en ese momento salían de la planta. Llegó la policía, cuya acción dejó seis muertos y gran cantidad de heridos. La indignación y la rabia ganó los corazones de los trabajadores movilizados. Un manifiesto recorrió todas las reuniones y asambleas obreras

"... Si se fusila a los trabajadores responderemos de tal manera que nuestros amos lo recuerden por mucho tiempo..."

Para el 3 de mayo, el crecimiento de la huelga era "alarmante". En el movimiento participaban más de 340.000 trabajadores por todo el país, 190.000 de ellos en huelga. En Chicago, 80.000 hacían huelga. En las salas de reunión de los proletarios, rugían intensos debates; "el tigre capitalista" efectivamente había atacado y miles debatían cómo responder. Importantes facciones querían una insurrección. Se convocó una reunión popular en la plaza Haymarket para la noche del 4 de mayo. Los organizadores escogieron un lugar abierto y grande con muchas rutas de escape pues temían la acción represiva de las fuerzas del orden público. Después de una reñida disputa retiran su llamamiento a un mitin armado y en su lugar convocan un mitin con el mayor número de asistentes posible. El 4 de mayo, todo Chicago está en huelga.

Por la mañana la policía atacó una columna de 3000 huelguistas. Por toda la ciudad se formaron grupos de autodefensa formada por trabajadores. Al atardecer, Haymarket era una de las muchas reuniones de protesta, con 3000 participantes. Los discursos siguieron, uno tras otro, desde la parte de atrás de un vagón. Al comenzar a llover, la reunión se disolvió. Cuando solamente quedaban unos pocos centenares, un destacamento de 180 policías armados hasta los dientes hizo su aparición con la idea de dispersar a los allí reunidos. Les respondieron que era un mitin legal y pacífico. Cuando el capitán de policía se volteó para darles órdenes a sus hombres, una bomba estalló en sus filas. La policía transformó a Haymarket en una zona de fuego indiscriminado, descargando salva tras salva contra la multitud, matando a varios e hiriendo a 200. Reinaba el terror; las farmacias estaban apiñadas de heridos. Siete agentes murieron, la mayoría a causa de balas de armas de la policía. La clase dominante usó este incidente como pretexto para desatar su planeada ofensiva: en las calles, en los tribunales y en la prensa El 5 de mayo en Milwaukee la milicia del Estado respondió con una masacre sangrienta en un mitin de trabajadores; acribillaron a nueve trabajadores por violar la ley marcial. En Chicago, se llenaron las cárceles de miles de revolucionarios y huelguistas. Arrestaron a toda una brigada de imprenta de trabajadores revolucionarios de filiación anarquista conformada por 8 personas.

El juicio fue totalmente manipulado, en todos los sentidos, y este fue más bien un linchamiento, se les acusaba por complicidad de asesinato, nunca se les pudo probar ninguna participación o relación con el incidente de la bomba.

Finalmente mataron a los 8 militantes revolucionarios libertarios y por el mundo se extendieron las protestas. Desde entonces el 1º de mayo se convirtió en el día internacional de la clase trabajadora.



No hay comentarios:

Archivo del blog